Ślub i wesele w lutym
W lutym mamy Walentynki – święto, które przewędrowało do nas zza oceanu. Walentynki czyli Święto Zakochanych. Dla niektórych par to wystarczający powód na wzięcie ślubu i organizację wesela właśnie w lutym. Luty, to również ciąg dalszy karnawału, który rozpoczął się w styczniu. Pod koniec miesiąca mamy Ostatki. Wtedy jest więc ostatnia okazja, aby przed zwyczajowym okresem Wielkiego Postu wyszaleć się, na przykład na weselach. Organizując ślub i wesele w lutym oczywiście należy też brać pod uwagę fakt, że na dworze będzie zimno. Śnieg, może deszczowa plucha (jeszcze gorzej, bo można pobrudzić swoją piękną, białą suknię ślubną). Ale bądźmy szczerzy, na pewno ten fakt nie odwiedzie nikogo od pomysłu zorganizowania ślubu akurat w lutym, który jest najkrótszym miesiącem roku. Na korzyć lutego przemawia ekonomia. Zorganizowanie ślubu i wesela w lutym na pewno będzie nieco tańsze niż na przykład w letnich miesiącach. A jeśli spadnie śnieg – sesja fotograficzna Pary Młodej na pewno będzie udana. Oczywiście pod warunkiem, że zatrudnią dobrego, doświadczonego fotografa, najlepiej specjalizującego się w fotografii ślubnej. Na pewno zadba, aby biel sukni ślubnej oraz piękny, biały śnieg świetnie wyszły na fotografiach, które Młoda Para będzie potem wspominać przez wiele lat. Jeśli na dworze będzie nie tylko śnieg, ale i mróz, a Młoda Para ma do kościoła, a potem do sali weselnej dojechać samochodem – lepiej, aby nie był to diesel, lecz samochód na benzynę. Jeśli silnik nie odpali, może trzeba będzie iść w strojach ślubnych na piechotę? Koszmar, za to przez kolejne lata będzie co wspominać!
Karykatury na żywo
Znakomita atrakcja różnego rodzaju firmowych eventów oraz imprez prywatnych (np. wesela): błyskawicznie rysowane karykatury (wesołe portrety), w wykonaniu karykaturzysty eventowego, w Nowym Jorku nazwanego „jednym z najszybszych karykaturzystów świata”. Doświadczenie: pół tysiąca imprez i 40 tysięcy karykatur narysowanych w ostatniej dekadzie, podczas imprez w całym kraju oraz w Europie, USA i Australii. Zapraszamy:
> Karykaturzysta na wesele
> Karykaturzysta na firmowy event
Karykatura na prezent
Potrzebny oryginalny super-prezent? Urodziny, imieniny, rocznica ślubu, prezent ślubny, inne okazje?
Zamów karykaturę (wesoły portret) w wykonaniu mistrza ostrej kreski, którego znasz z prasy i telewizji. Format i technika do uzgodnienia. Na planszy jedna lub więcej osób. Szybka realizacja i wysyłka firmą kurierską. Rozsądne ceny, choć oczywiście wyższe od karykatur proponowanych przez amatorów.
> Tu więcej informacji
Słowniczek na ślub i wesele
Ślub – uroczystość zawarcia małżeństwa, podczas której strony składają przysięgę małżeńską w obecności świadków. Współcześnie, ślub może mieć charakter:
* świecki – zwany również „ślubem cywilnym”, zawierany przed uprawnionym urzędnikiem.
* wyznaniowy – zazwyczaj zwany „ślubem kościelnym”, mający moc prawną lub też pozbawiony takiego następstwa.
* mieszany – ślub wyznaniowy, który wywiera skutki także w sferze prawa cywilnego, po spełnieniu odpowiednich zasad (np. ślub konkordatowy).
Ślub odbywa się przy obecności stron zawierających małżeństwo – kobieta to panna młoda, mężczyzna to pan młody. Strony łącznie określa się zwykle jako młodą parę lub parę młodych. Po ślubie strony stają się małżonkami – żoną (w przypadku kobiety) i mężem (w przypadku mężczyzny).
Ślub stanowi ważne wydarzenie w większości społeczeństw. W krajach europejskich panna młoda i pan młody są pytani przez osobę prowadzącą ceremonię, czy pragną zawrzeć małżeństwo – bez obopólnej zgody małżeństwo nie może być zawarte. Oboje muszą też spełniać określone kryteria wiekowe, aby ich zgoda była w pełni świadoma. Publiczna forma ślubu pozwala każdemu członkowi społeczności na zgłoszenie sprzeciwu, jeżeli jego zdaniem istnieją okoliczności uniemożliwiające zawarcie małżeństwa.
Materialnymi symbolami małżeństwa są określone przedmioty, np. obrączki ślubne, wzajemnie zakładane na palec serdeczny prawej (np. w Bułgarii, Hiszpanii, Niemczech, Polsce i Rosji) lub lewej dłoni (np. w Danii, Norwegii, Szwecji, USA i Wielkiej Brytanii) przez małżonków lub specjalne stroje (np. tobe w Sudanie). Zwyczaje towarzyszące zawieraniu małżeństwa zależą od kręgu kulturowego z jakiego wywodzą się przyszli małżonkowie.
Ślub w Polsce
Choć w języku potocznym powszechnie przyjęło się używać błędnego sformułowania, że parze ślub jest udzielany przez urzędnika lub duchownego, to na gruncie prawa cywilnego a także kanonicznego, oraz zgodnie z semantyką słowa ”ślub”, ślubu udzielają sobie sami wstępujący w związek małżeński poprzez wzajemne złożenie deklaracji o charakterze oświadczenia („Uroczyście oświadczam, że wstępuję w związek małżeński”…)
lub ślubowania (Ja… ślubuję ci…).
Zawarcie ślubu cywilnego co do zasady następuje przez złożenie oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński przed upoważnionym urzędnikiem w Urzędzie stanu cywilnego w obecności świadków. W uzasadnionych przypadkach kierownik USC może przyjąć oświadczenie o zawarciu małżeństwa poza lokalem urzędu. W uzasadnionych przypadkach prawo przyjęcia oświadczenia stron o wstąpieniu w związek małżeński mają również inni urzędnicy: wójt, burmistrz lub upoważniony pracownik urzędu konsularnego. W wyjątkowych przypadkach ślub może odbyć się pod nieobecność jednej ze stron, w imieniu której występuje wówczas pełnomocnik.
W Polsce ślub zazwyczaj połączony jest z weselem. Popularne są również takie zwyczaje, jak:
– lista podarunków ślubnych uzgodniona z udziałem młodej pary
– sesja fotograficzna zaręczonej pary (przed ślubem) i następnie pary małżeńskiej (po ślubie)
– strojenie samochodu wiozącego młodą parę kwiatami i balonikami
– ślubna strona internetowa ze zdjęciami i filmami przedstawiającymi młodą parę.
Konsultant ślubny (doradca ślubny) – niezależny doradca wynajmowany przez parę młodą w celu zorganizowania i aranżacji ceremonii ślubnych oraz uroczystości weselnych. Osoba będąca konsultantem ślubnym zna branżę ślubno-weselną i potrafi zaplanować oraz zorganizować uroczystość, korzystając przy tym z usług podwykonawców. W Polsce zawód konsultanta ślubnego należy do młodych zawodów. Prawdopodobnie pierwszą agencja weddingowa została założona w 2002 r., a w 2007 r. powstało Polskie Stowarzyszenie Konsultantów Ślubnych.
Miesiąc miodowy – tradycyjne wakacje nowożeńców tuż po ślubie, związane zazwyczaj z wyjazdem (tzw. podróżą poślubną), podczas których para świętuje swoje zaślubiny. Miesiąc miodowy to również synonim beztroskiego okresu bez zmartwień. Określenie „miesiąc miodowy” datuje się na koniec XVIII wieku. Słowo miodowy pochodzi od miodu pitnego, który podawano parze młodej na weselu. Jego słodycz i zawartość alkoholu miały wprawić nowożeńców w stan miłosnego uniesienia tuż przed nocą poślubną.
Zaręczyny – uroczysta umowa zawarta między mężczyzną i kobietą, na mocy której przyrzekają sobie zawarcie małżeństwa, stając się narzeczonymi, występująca w różnych kulturach, religiach i systemach prawnych. Zaręczyny są w pewnych kulturach połączone z ofiarowaniem kobiecie przez mężczyznę pierścionka zaręczynowego, który w niektórych religiach powinien zostać wcześniej pobłogosławiony przez kapłana lub rodziców.
We współczesnej Polsce narzeczeństwo jest instytucją obyczajową, niewymienioną w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym. W wielu religiach występuje obrzęd błogosławieństwa narzeczonych. W Kościele katolickim liturgia tego obrzędu przewiduje czytania, modlitwę za narzeczonych, ewentualne podpisanie dokumentu, przekazanie pierścionka zaręczynowego oraz błogosławieństwo. Obrzęd może prowadzić duchowny lub któreś z rodziców narzeczonych. Narzeczeństwo, to okres wzajemnego poznawania przez narzeczonych swoich cech fizycznych i psychicznych, wad, zalet, umiejętności a także obciążeń dziedzicznych, ukrywanych nałogów, historii życia narzeczonego i jego rodziny, ustalenia aspektów przyszłego wspólnego życia.
Oczepiny (przedbabiny, czepienie, czepiny) – dawny obrzęd weselny znany u większości ludów słowiańskich, podczas którego panna młoda symbolicznie przechodziła ze stanu panieńskiego w zamężny. Nazwa oczepiny pochodzi od czepca, nakrycia głowy, jakie nosiły mężatki w miejsce panieńskiego wianka.
Oczepiny odbywały się o północy, kiedy to pannę młodą prowadzono do bocznej izby, śpiewając przy tym pieśń „Oj, chmielu, chmielu…”. Potem druhny zdejmowały z głowy panny młodej wianek, ścinano jej warkocz lub skracano włosy, a starsze zamężne kobiety nakładały czepiec. Czepiec weselny, z białego płótna, misternie haftowany, najczęściej był podarunkiem od matki chrzestnej. Brat panny młodej lub najstarszy drużba wręczał go starościnie (która często była wcześniej swatką). Umieszczony na głowie, naznaczony znakiem krzyża, stawał się atrybutem małżeństwa.
Przyjęcie weselne – zwyczajowa forma przyjęcia okolicznościowego, określanego potocznie jako wesele, organizowanego z okazji ślubu. W Polsce przyjęcie weselne odbywało się zazwyczaj w domu panny młodej. W dzisiejszych czasach zdecydowanie bardziej popularne jest organizowanie wesel w domach weselnych.
Przykładowy przebieg przyjęcia weselnego w Polsce:
– powitanie młodej pary chlebem i solą,
– toast wzniesiony szampanem i stłuczenie kieliszków przez młodą parę na szczęście,
– wspólne odśpiewania sto lat przez weselników,
– publiczne całowanie się młodej pary przy okrzykach gości „Gorzko, gorzko!”,
– konsumpcja dań wraz z toastami za pomyślność młodej pary,
– bal przy muzyce odtwarzanej lub granej na żywo przez wynajęty zespół muzyczny,
– zabawy z udziałem weselników i młodej pary,
– dzielenie dużego tortu i częstowanie nim gości przez młodą parę.
Sto lat – tradycyjna polska piosenka śpiewana z okazji składania życzeń. Autor słów, jak i melodii, a także pochodzenie nie są ustalone. Jest śpiewana zarówno przy bardzo nieformalnych okazjach, zwykle urodzinach czy imieninach, ale często bywa intonowana w bardziej formalnych okolicznościach, po prostu jako forma serdecznych życzeń, niekoniecznie związana z długowiecznością. Często, ze względu na odniesienie do spożywania napojów alkoholowych, po Sto lat, jest śpiewany utwór „Niech im gwiazdka pomyślności”.
Słowa:
Sto lat, sto lat,
Niech żyje, żyje nam.
Sto lat, sto lat,
Niech żyje, żyje nam,
Jeszcze raz, jeszcze raz, niech żyje, żyje nam,
Niech żyje nam!
(Słowniczek na podstawie Wikipedii)
Miesiące roku (kalendarz gregoriański), ilość dni
1) styczeń, 31 dni
2) luty – 28 dni (lub 29, w roku przestępnym)
3) marzec – 31
4) kwiecień – 30
5) maj – 31
6) czerwiec – 30
7) lipiec – 31
8) sierpień – 31
9) wrzesień – 30
10) październik – 31
11) listopad – 30
12) grudzień – 31
Karykatura ze zdjęcia, na prezent
Ciekawostka
Miesiąc jako jednostka czasu, pierwotnie wywodził się z cyklu księżycowego, tj. 29 i pół dnia jakie Księżyc potrzebuje na przejście wszystkich swych faz. W dawnej polskiej nazwie obecne słowo miesiac był synonimem słowa Księżyc (księżyc dosłownie syn księcia, tj. Słońca). Potem długość miesiąca przestała być powiązana z fizycznymi zmianami Księżyca.
Prezent, dar, podarek, podarunek – coś wartościowego dane komuś w prezencie; ofiarowane. Przekazywanie darów jest silnie związane z uznawanymi w danej zbiorowości wartościami i relacjami moralnymi. Prezent wręczany jest drugiej osobie przy różnych okazjach. Przykładowe okazje: urodziny, imieniny, Boże Narodzenie, Wielkanoc, Walentynki, ślub, pierwsza komunia święta. Czasem można go otrzymać bez okazji.
Luty – przysłowia
Gdy w lutym mróz mocno trzyma, będzie krótka zima.
Luty stały – latem upały.
Gdy w lutym wiatry północne wieją, są urodzajów nadzieją.
W lutym wody wiele – w lecie głodne i cielę.
Czasem luty się zlituje, że człek niby wiosnę czuje, ale czasem tak się zżyma, że człek prawie nie wytrzyma.
Idzie luty, szykuj ciepłe buty!
Gdy luty ciepły i po wodzie, wiosna późno nastąpi i będzie po chłodzie.
Gdy w początku lutego burze i śniegi, początek wiosny już niedaleki, ale gdy słońce ciepło świeci, wiosna tak prędko nie przyleci.
Gdy ciepło w lutym, zimno w marcu bywa, długo trwa zima, to rzecz niewątpliwa.
Gdy luty z wiatrami, rychła wiosna przed nami.
A po lutym marzec spieszy, koniec zimy wszystkich cieszy.
Silne wiatry przy końcu lutego, spodziewaj się zatem lata żyznego.
Jeśli luty śnieżny, mroźny, spodziewaj się wczesnej wiosny.
Czasem luty się zlituje, że człek niby wiosnę czuje, ale czasem tak się zżyma, że człek prawie nie wytrzyma.
Luty – solenizanci
1 – Brygida, Seweryn, Zybert, Zygbert
2 – Joanna, Katarzyna, Marcin, Mirosław, Miłosław, Miłosława (Miłka), Kornel, Korneliusz
3 – Błażej, Oskar, Ignacy
4 – Joanna, Weronika
5 – Agata, Adelajda, Izydor, Jakub, Modest, Rodomił
6 – Dorota, Leon, Leona, Paweł, Amanda
7 – Ryszard, Teodor, Rozalia
8 – Hieronim, Gabriela, Sebastian, Izajasz, Gniewomir, Polikarp, Zyta
9 – Apolonia, Cyryl, Marian
10 – Elwira, Gabriel, Jacek, Jacenty
11 – Lucjan, Olgierd
12 – Modest, Eulalia, Damian, Norma
13 – Arleta, Grzegorz, Katarzyna
14 – Walenty, Cyryl, Metody, Adolf, Liliana
15 – Jowita, Faustyn, Zygfryda, Zygfryd, Klaudia, Klaudiusz
16 – Danuta, Eliasz, Julianna, Izajasz, Daniel, Irena, Samuel
17 – Aleksy, Zbigniew, Julian
18 – Konstancja, Szymon, Konstantyna, Gertruda
19 – Arnold, Konrad
20 – Leon, Leona, Ludomira
21 – Eleonora, Piotr
22 – Małgorzata, Marta
23 – Damian, Romana, Izabela, Polikarp
24 – Józefa, Sergiusz, Maciej, Marek
25 – Cezary, Wiktor, Antonina
26 – Aleksander, Dionizy, Mirosław, Klaudian
27 – Gabriel, Anastazja, Bazyli, Anna
28 – Roman, Makary, Oswald, Kaja
29 – August, Lutosław, Teofil